Inmiddels weten wij het ook wel: jullie worden niet steeds jonger, maar wij ouder
Toen wij 21 waren en net vlogen, leunden wij op jullie schouder
Wij dansten tot diep in de nacht en dwaalden romantisch over Zuid-Amerikaanse rotsen
Julie hielden onze haren naar achteren als wij onze cocktails uit stonden te kotsen
Die coco’s van weleer op de Boeing747 zijn inmiddels gepensioneerd of kapitein
En zullen ongetwijfeld wat meer grijs of kaal en uitgezakt zijn
Wij tweebanders hebben inmiddels ook onze jeugdige schoonheid verloren
Waarmee wij vroeger, toen alles mooier was, de coco konden bekoren
Wij dragen nu steunkousen, leesbrillen en platte schoenen
En hebben een album met foto’s van papier, waarop wij met coco’s zoenen
Nu aan boord bij het kennismaken zeggen wij verrast
“Die coco’s zijn steeds jonger! Kijk nou naar deze gast!”
Vroeger waren er gevoelens van lust, spanning en avontuurtjes
Nu vragen wij melig “mag die kleine wel opblijven tot in de kleine uurtjes?”
Wij horen verhalen over coco-huizen, en jullie jacht op “The Big Five”
En vragen ons na een vlucht af “ben ik nog wel alive?”
Wij horen van spannende avonturen in “hunker-bunker-beds”
Maar vertoeven zelf liefst rustig in onze bejaardenflats
In ons reisverlof zitten wij met ons gezin gezapig op de bank
Maar op de route wordt er geborreld, tegen wil en d(r)ank
Wij werden tweebander, kochten huizen, gingen baren en parttime vliegen
Geen geklooi meer met coco’s, want wij willen ons gezin niet bedriegen
Moedergevoelens zijn nu wat wij vaak voor jullie voelen
Onze grappen zijn uit goedmoedige jaloezie, en zullen we nooit slecht bedoelen
Tijdens de vlucht vraagt mijn maat of de coco wel gezond eet en genoeg slaapt
Op de route vertelt ze hoe zij zich aan zijn sixpack vergaapt
Wij vragen flauw of de coco wel alcohol mag drinken
Het peil van onze coco-humor blijft continu zinken
Bij de crewborrel is de standaard-vraag “heb jij je ID wel mee genomen?”
Want zo’n jonkie zal in de VS de kroeg niet zomaar binnen komen
Aan boord krijgen jullie het urenlang om de oren, onze suffe gein
En de meest gehoorde opmerking “je had mijn zoon wel kunnen zijn!”
Na de landing “is de stroller voor de coco al uit het ruim gekomen?”
Veroorzaakt een beleefd-vriendelijk glimlachje van de coco, die schoonzoon van onze dromen
Ik moet bekennen, ook ik heb me er meermaals schuldig aan gemaakt
Menig coco moet van mijn “huh? Kan jíjì een vliegtuig landen?!” hebben gebraakt
Dat jullie mee uit moesten “omdat we geen oppas konden krijgen” veroorzaakte wel gelach
En dat we klachten kregen van de aupair over jullie grensoverschrijdende gedrag
Voor de handleiding en tips over Flexiroam en Airalo weten we jullie altijd te vinden
Auto’s worden door jullie gehuurd, restaurants gereserveerd en bij de borrel zijn wij eensgezinden
Vergeef ons onze moedergevoelens, flauwe opmerkingen en clichés
Wij hebben jullie nodig voor bier met chickenwings en gezelligheid in cafés
Maar lieve coco’s, waar het eigenlijk om gaat, en dat weten jullie misschien nie
Uiteindelijk komt het bij ons tweebanders voort uit nostalgie
Vroeger is dood, en aan het heden en de toekomst moeten wij nog wennen
Maar wij doen onze uiterste best om jullie in de cockpit te verwennen
Wat ik nu eigenlijk wil zeggen, en dat is onze coco-logica
Is dat wij veel van jullie houden, maar nu meer als mama
Wij willen jullie koppelen aan onze dochters, want vinden jullie lief, gezellig en leuk
En om jullie foute leeftijdsgrappen liggen wij schaamteloos in een deuk
Dus bij deze, mijn verontschuldigingen namens alle tweebanders die naderen hun pensioen:
We zullen proberen minder foute opmerkingen te maken, we gaan ons best echt doen
Tot snel op de route, en onze volgende vlucht
Wij denken vrolijk terug aan vroeger, soms met een diepe zucht