Renata Beck
2 februari 2024

Open brief van (bijna) alle oude tweebanders aan alle jonge coco’s (KLM’s bijna-co-piloten)

Relaas van een generatie-‘ding’ en de hang naar nostalgie

Inmiddels weten wij het ook wel: jullie worden niet steeds jonger, maar wij ouder

Toen wij 21 waren en net vlogen, leunden wij op jullie schouder

Wij dansten tot diep in de nacht en dwaalden romantisch over Zuid-Amerikaanse rotsen

Julie hielden onze haren naar achteren als wij onze cocktails uit stonden te kotsen

Die coco’s van weleer op de Boeing747 zijn inmiddels gepensioneerd of kapitein

En zullen ongetwijfeld wat meer grijs of kaal en uitgezakt zijn

Wij tweebanders hebben inmiddels ook onze jeugdige schoonheid verloren

Waarmee wij vroeger, toen alles mooier was, de coco konden bekoren

Wij dragen nu steunkousen, leesbrillen en platte schoenen

En hebben een album met foto’s van papier, waarop wij met coco’s zoenen

 

Nu aan boord bij het kennismaken zeggen wij verrast

“Die coco’s zijn steeds jonger! Kijk nou naar deze gast!”

Vroeger waren er gevoelens van lust, spanning en avontuurtjes

Nu vragen wij melig “mag die kleine wel opblijven tot in de kleine uurtjes?”

Wij horen verhalen over coco-huizen, en jullie jacht op “The Big Five”

En vragen ons na een vlucht af “ben ik nog wel alive?”

Wij horen van spannende avonturen in “hunker-bunker-beds”

Maar vertoeven zelf liefst rustig in onze bejaardenflats

In ons reisverlof zitten wij met ons gezin gezapig op de bank

Maar op de route wordt er geborreld, tegen wil en d(r)ank

 

Wij werden tweebander, kochten huizen, gingen baren en parttime vliegen

Geen geklooi meer met coco’s, want wij willen ons gezin niet bedriegen

Moedergevoelens zijn nu wat wij vaak voor jullie voelen

Onze grappen zijn uit goedmoedige jaloezie, en zullen we nooit slecht bedoelen

Tijdens de vlucht vraagt mijn maat of de coco wel gezond eet en genoeg slaapt

Op de route vertelt ze hoe zij zich aan zijn sixpack vergaapt

 

Wij vragen flauw of de coco wel alcohol mag drinken

Het peil van onze coco-humor blijft continu zinken

Bij de crewborrel is de standaard-vraag “heb jij je ID wel mee genomen?”

Want zo’n jonkie zal in de VS de kroeg niet zomaar binnen komen

Aan boord krijgen jullie het urenlang om de oren, onze suffe gein

En de meest gehoorde opmerking “je had mijn zoon wel kunnen zijn!”

Na de landing “is de stroller voor de coco al uit het ruim gekomen?”

Veroorzaakt een beleefd-vriendelijk glimlachje van de coco, die schoonzoon van onze dromen

 

Ik moet bekennen, ook ik heb me er meermaals schuldig aan gemaakt

Menig coco moet van mijn “huh? Kan jíjì een vliegtuig landen?!” hebben gebraakt

Dat jullie mee uit moesten “omdat we geen oppas konden krijgen” veroorzaakte wel gelach

En dat we klachten kregen van de aupair over jullie grensoverschrijdende gedrag

 

Voor de handleiding en tips over Flexiroam en Airalo weten we jullie altijd te vinden

Auto’s worden door jullie gehuurd, restaurants gereserveerd en bij de borrel zijn wij eensgezinden

Vergeef ons onze moedergevoelens, flauwe opmerkingen en clichés

Wij hebben jullie nodig voor bier met chickenwings en gezelligheid in cafés

Maar lieve coco’s, waar het eigenlijk om gaat, en dat weten jullie misschien nie

Uiteindelijk komt het bij ons tweebanders voort uit nostalgie

Vroeger is dood, en aan het heden en de toekomst moeten wij nog wennen

Maar wij doen onze uiterste best om jullie in de cockpit te verwennen

Wat ik nu eigenlijk wil zeggen, en dat is onze coco-logica

Is dat wij veel van jullie houden, maar nu meer als mama

Wij willen jullie koppelen aan onze dochters, want vinden jullie lief, gezellig en leuk

En om jullie foute leeftijdsgrappen liggen wij schaamteloos in een deuk

Dus bij deze, mijn verontschuldigingen namens alle tweebanders die naderen hun pensioen:

We zullen proberen minder foute opmerkingen te maken, we gaan ons best echt doen

Tot snel op de route, en onze volgende vlucht

Wij denken vrolijk terug aan vroeger, soms met een diepe zucht

Liefs, ook namens mijn soortgenoten,
Tyrannosaurus Becks.