Onderweg naar LAX heb ik een opvallende vrouw in de businessclass. Ze is mooi, goed gekleed en lijkt een tikje arrogant. Omdat ze enthousiast reageert op mijn voorstel om onze verschillende wijnen te proeven alvorens een keuze te maken, wint ze mijn sympathie.
Gedurende de vlucht blijkt het airco-systeem niet goed te functioneren, en precies op de rij waar zij zit blaast de kou keihard de cabine in. Ondanks haar vest, en de vele dekens die ik aansleep, blijft het niet te doen daar op 2a. De kou is te overheersend. De SP lukt het niet de temperatuur te verhogen, en zelfs de cockpit wordt ingeschakeld.
Uiteindelijk biedt de captain aan mijn passagier te verplaatsen naar het upperdeck, waar de temperatuur goed is. Het lijkt mij een mooie oplossing, maar voor de dame blijkt het helaas geen optie.
Ze vertelt me dat ze na aankomst op LAX de trap niet af komt; door een herseninfarct is ze vaak duizelig, en zo’n vlucht van 9,5 uur maakt het niet veel beter. Dat is ook de reden dat ze na de landing met een rolstoel wordt opgehaald.
Ik schrik daarvan, en realiseer me dat ik in de val van ‘hokjes-denken’ ben getrapt: een mooie, jonge, goedgeklede vrouw zit niet in een rolstoel. Ik zeg haar dat ik dat best heftig vind, en vraag waarom ze dan toch zo’n reis maakt. Alleen nog wel. Gaat ze familie bezoeken? Dan pas zie ik ook de loopstok die ze bij zich heeft. Een loopstok met het motief van haar hippe broek.
Ze vertelt dat ze schrijver is, en nu naar Hollywood gaat om een interview te doen met een wereldberoemde actrice. Sinds haar herseninfarct is ze 40% arbeidsongeschikt.
Ik ben onder de indruk van het grote contrast. Het lijkt bijna een dubbelleven: ‘s middags wordt ze met een rolstoel van boord geholpen, en na een nacht goed slapen zit ze voor een interview de volgende dag tegenover een wereldberoemde actrice. Niemand weet hoe zwaar haar reis was; men ziet slechts de hippe schrijver met de glamourjob.